Herinneringen aan Kees Doets

Rond 1973 ben ik nog bij Kees en zijn vrouw Louky geweest. In Bussum was dat meen ik me te herinneren. Begin 1974 vierde mijn dochter Buffee haar 5de verjaardag in de molen van Varik waar we woonden en Kees kwam toen met zijn dochters Gitta en Sanne, nog klein toen. Louky was niet lang daarvoor overleden. Daarna hoorde ik over zijn wandelen in Lapland. Dat vond ik indrukwekkend, zelfs wel ontzagwekkend: stelde me voor hoe hij daar door dat onmetelijke land in zijn eentje aan het lopen was.

Kees' logische schrijfstijl is helder. Wil zijn dictaat over forcing nog een keer goed doornemen. Tot twee keer toe werd ik afgehouden van het echt begrijpen van de modellen van de verzamelingenleer. De eerste keer was het omdat die modellen grote oneindigheden beloven, maar volgens de paradox van Skolem kunnen ze toch zelf aftelbaar zijn. Dat was rond 1969. Daar ben ik ondertussen overheen. De tweede keer begreep ik maar niet hoe je met forcing begint: je wilt daarbij uitgaan van een model van de verzamelingenleer, maar dat kan niet in de verzamelingenleer zelf. Pas rond mijn pensioen begreep ik dat

CON(ZF) => CON(ZF+CON(ZF)), volgt uit de tweede stelling van Gödel,
=> CON(ZF+'er is een model van ZF').

Ben de laatste jaren voor Kees' overlijden een paar keer bij hem geweest en reisde met het openbaar vervoer. Dat vond hij prijzenswaardig. Veel stoerder vond ik hem toen hij per fiets bij ons in Beek-Berg en Dal kwam. De laatste keer bij hem, om afscheid te nemen, vroeg ik 'toestemming' weg te mogen gaan met het gevoel hem later nog te ontmoeten: "Ik kan je toch later ook in mijn denken zien." Kees vond dat een goed idee. Zonder dat gevoel zou ik het wel moeilijk gevonden hebben weg te gaan. Gitta bracht me naar het Amstelstation.

Op de uitvaart werd tot twee keer toe een kajak per ongeluk een 'kano' genoemd. Maar een kajak sluit bij je middel waterdicht om je lichaam, bij een kano zit je gewoon los in het vaartuig. Mocht je in een kajak kapseizen en met je bovenlichaam omgekeerd in het water hangen, dan kun je met een bepaalde slag van de peddel weer rechtop uit het water komen. Sanne sprak erover hoe Kees dat met haar oefende. Veel eerder vertelde Kees me eens het volgende verhaal over deze techniek. Op één van de Hiswa's (watersport tentoonstellingen) in de RAI werd een nieuwe soort kajak getoond. Er was ook een echte Eskimo bij, die dat omdraaien zou tonen. Maar er ging iets mis en de bestuurder van de kajak moest zich ondersteboven uit de kajak wurmen. Dat zag iedereen. Maar toen kwam hij niet meer boven water. Totdat iemand zo slim was om in het water te springen en zo de Eskimo kon redden. Deze volksgroep kan namelijk niet zwemmen. Reden: er is geen oefenwater, veel te koud! Bij zo'n verhaal kon Kees meegenieten, terwijl hij het vertelde.

Henk Barendregt